Sleðaferðin

Föstudagur, 7.3.2008

Maður sest í vagn sem tveir hestar eru spenntir fyrir. Sex farþegar geta setið í hverjum vagni. Þeir fá teppi yfir sig, þar sem úti er 12 gráðu frost sem bítur fast í kinnar. Það er lognríkt kvöld og snjór liggur eins og ábreiða yfir öllu. Grenitrén svigna undan þunga snjósins. Það er lítið um götulýsingar hér í Austurríki svo að einungis er stuðst við stjörnubjartan himininn og tunglið. Hestarnir svífa af stað og það klingir í bjöllum. Þetta er eins og ævintrýri. Narnia heyrist nefnd. Á köflum er farið um þrönga skógarstíga utaní brattri hlíð og manni finnst að vagninn sé um það bil að skrölta útaf. Maður horfir niður þverhníptar brekkur og hugsar, æ guð, gerðu það, láttu okkur tolla á stígnum. Liggur við að maður verði aftur tíu ára og bæti við eins og þá: þá skal ég alltaf vera þæg og góð. Óneitanlega verður maður hugsað til Önnu Karenínu og samtíðarfólks hennar, sem ferðaðist svona dag eftir dag, í öllum veðrum. Nú, allt í einu er komið á áfangastað. Það er fjós og hlaða uppi fjalli, hvar klambrað hefur verið upp hljómsveitarpalli og bar. Austurrísk fjallamúsíkk og fljótandi bjór og glüwein, ásamt hráskinku, lauk og brauði. Sungið og trallað. Heim aftur. Að þessu sinni er ferðin mun hættuminni og maður lætur guð eiginlega alveg í friði.

Fegurð, fögnuður, frost, funi, fákar.

Flokkur: Bloggar | Facebook