Kláfurinn

 

Það er merkilegt að fara inní svona hylki sem flytur mann uppí fjallið og kallast kláfur.

Maður stígur inn og hurðin lokast. Það dettur á dúnalogn og skyndilega heyrir maður næstum ekkert.

Hylkið svífur áfram eins og fyrir töfra og dinglar vinalega í loftinu.

Maður grípur andann á lofti og getur ekki annað.

Langt, langt fyrir neðan mann eru stofnar afhogginna trjáa, fólk að skíða, há tré, stólalyfta, og inni er þögn..þögn.

Næstum eins og maður sé dáínn – útí bláinn.

Ég er alveg til í að fara nokkrar ferðir í viðbót.

Þetta er ávanabindandi.

 

Athugasemdir

[Linda litla, 7.3.2008 kl. 14:00]

Ég myndi aldrei þora að fara í svona, ég er svo lofthrædd.

[Sólveig Hannesdóttir, 8.3.2008 kl. 17:44]

Endur fyrir löngu fór ég með frænku mína, sem þá átti heima á Eskifirði, í Parisarhjól Tívolís. Hún hefur ekki beðið þess bætur........Eiginlega heur alltaf stórséð á henni síðan.....

[Guðný Anna Arnþórsdóttir, 9.3.2008 kl. 13:37]

Óguð, minnug Paradísarhjólsferðar minnar í Tívolí, þegar ég dó Drottni mínum úr hræðslu, hélt ég að ég myndi ekki hafa það af í kláfinn. EN, svona nær skynsemin yfirhöndinni yfir fóbíunni, þegar líður á ævina ....