Þegar ég

-         verð pirruð

-          nenni ekki að laga til

-          horfi á himininn og hugsa vá

-          fer í flugvél og er sátt við að kveðja heiminn

-          les Halldór Kiljan

-          finn ekki hárspennu og/eða naglaþjöl í fornaldardóti í töskunni minni

-          lendi í samræðum um Foucault eða Derrida

-          finn fyrstu rauðvínsáhrifin

-          hleyp í 40 mínútur á brettinu

-          spring á limminu

-          hlusta á 5. symfóníu Beethovens (en langar ekkert að ráðast inní Pólland, samt)

-          labba Laugaveginn og gleymi hvar ég er

-          sé fólk dansa tangó á Skólavörðustígnum

-          upplifi ósigur eins og t.d. þann að ná ekki millirödd við “Ó, guð vors lands”

þá hugsa ég til þín

og velti fyrir mér

hvernig þú myndir upplifa

eða ekki

Athugasemdir

[Hrönn Sigurðardóttir, 3.6.2007 kl. 01:09]

.....get sagt þér í trúnaði, úr því að þú ert að hugsa til mín, að ég er voða fegin að þig langar ekki að ráðast inn í Pólland, þó þú hlustir á Beethoven....

....mikið er þetta falleg mynd, er þetta útsýnið þitt?

[Katrín Snæhólm Baldursdóttir, 3.6.2007 kl. 11:26]

Fer í flugvel og er sátt við að kveðja heiminn. Þetta er það að þora að lifa án óttans við dauðann og þá fyrst er maður á lífi en um leið líka alveg tilbúin í umskiptin því blekkingin er horfin..ha?

[Margrét St Hafsteinsdóttir, 3.6.2007 kl. 14:02]

Skemmtilegt ljóð hjá þér